Historia Zamku
Historia miasta Lubliniec i nierozerwalnie związanego z nim Lublinieckiego Zamku.
Według tradycji data założenia Lublińca przez księcia opolsko-raciborskiego Władysława I Opolczyka. W tym czasie Śląsk, podobnie jak cała Polska , znajdował się w okresie rozbicia dzielnicowego. Istniało tu kilkanaście niezależnych księstw, Lubliniec wchodził w skład księstwa opolsko-raciborskiego, którym władała dynastia Piastów.
Po raz pierwszy w źródłach pisanych odnotowane zostało istnienie zamku książęcego w Lublińcu.
Lubliniec otrzymał od księcia opolsko-raciborskiego Jana II Dobrego potwierdzenie praw miejskich. Nadał on miastu również liczne przywileje, m.in. prawo do organizowania cotygodniowego targu.
Po śmierci Jana II Dobrego Śląsk został włączony w obręb zwierzchności dynastii Habsburgów austriackich, władających Królestwem Czech. Lubliniec, wraz z Zamkiem i okolicznymi wsiami oddawany był w dzierżawę.
Lubliniec i Zamek kilkakrotnie zmieniał swoich właścicieli.
Dobra Lublinieckie wraz Zamkiem, dzierżawione przez Jana Kochcickiego od 1576, zostały przez niego nabyte na własność. Zamek został przebudowany i stanowił jedną z siedzib rodu Kochcickich.
Lubliniec nawiedziła zaraza. Pochłonęła ona 735 ofiar, co stanowiło ¾ liczby ówczesnych mieszkańców.
W Lublińcu, najprawdopodobniej na Zamku, krótko przebywał król Polski Władysław IV Waza.
Dobra lublinieckie, skonfiskowane przez Habsburgów rodzinie Kochcickich za wspieranie protestantyzmu, nabył na własność Andrzej Cellary. Zamek stał się siedzibą rodu Cellarych.
Właścicielami Lublińca i Zamku jest rodzina Cellarych.
Wielki pożar niemal doszczętnie zniszczył Lubliniec. Całości pozostały zaledwie trzy domy. Ucierpiał również Zamek, który po pożarze został odnowiony w stylu barokowym.
Na Zamku, u Andrzeja Cellarego, krótkotrwałe schronienie znalazł jasnogórski obraz Matki Boskiej Częstochowskiej, przywieziony tu przez oo. Paulinów w obawie przed szwedzką rekwizycją.
Dobra Lublinieckie nabył na własność Piotr de Garnier. Zamek stał się siedzibą rodziny de Garnier.
Lubliniec i Zamek jest własnością rodziny de Garnier.
Okres tzw. wojen śląskich pomiędzy Prusami i Austrią. W ich wyniku większość Śląska w tym także Lubliniec, została opanowana przez Prusy.
Lubliniec, wraz z Zamkiem, kilkakrotnie zmieniał swoich właścicieli( Anna Gaschin, Karol Ludwig Niemiecki, Zofia Karolina Dyhrn, Fryderyk Wilhelm Schlabrndorf, Dionizy Jeanneret, Franciszek Grotowski.
W Polsce trwało antykrólewskie i antyrosyjskie powstanie, zwane konfederacją barską. Lubliniec stał się miejscem schronienia wielu konfederatów, którzy najprawdopodobniej mieszkali na Zamku. Znajdują się wśród nich: Franciszka Krasińska- żona królewicza saskiego, syna Augusta III, Antoni Lubomirski, bp Adam Krasiński.
W Lublińcu na Zamku kilkakrotnie przebywał, odwiedzając rezydującą tu Franciszkę Krasińską, Kazimierz Pułaski- najwybitniejszy dowódca konfederatów barskich, późniejszy bohater wojny o niepodległość USA.
Właścicielem Lublińca był Franciszek Grotowski, który rezydował na Zamku. W swoim testamencie przeznaczył on budynek Zamku na siedzibę zakładu wychowawczego dla sierot.
Zmarła wdowa po Franciszku Grotowskim, Maria Blacha. Władze pruskie przejęły Zamek i zrezygnowały z umiejscowienia w nim zakładu wychowawczego dla sierot, budując dla niego nowa siedzibę.
Dobra lublinieckie wraz z Zamkiem odkupił od władz pruskich Andrzej Renard. Mieszkał on w Strzelcach Wielkich( Opolskich) i udostępnił Zamek władzom na cele publiczne.
Na Zamku znajdowała się siedziba Królewskiego Powiatowego Sądu dla powiatu lublinieckiego.
Na Zamku znajdowała się siedziba starostwa powiatu lublinieckiego.
Część dóbr lublinieckich wraz z Zamkiem od Andrzeja Renarda odkupił Fryderyk Kielmann.
Zamek od Reinholda Kielmana, syna Fryderyka, wykupiła rejencja opolska, ówczesna Niemiecka jednostka administracyjna.
Władze niemieckie otworzyły w Lublińcu szpital dla umysłowo chorych i kalekich. Budynek Zamku wszedł w skład szpitala i został częściowo przebudowany.
Górny Śląsk został podzielony pomiędzy Polskę i Niemcy. Lubliniec znalazł się w granicach Polski.
Lubliniec został uroczyście przejęty przez władze polskie. Zamek pozostał częścią szpitala psychiatrycznego.
Wybuch II wojny światowej. Lubliniec został zajęty przez wojska niemieckie, a następnie włączony do III Rzeszy. Na Zamku umiejscowiono oddział obserwacyjny szpitala psychiatrycznego.
Po wyzwoleniu Lublińca spod okupacji niemieckiej wznowił prace szpital psychiatryczny.
Decyzja Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Katowicach o wpisaniu Zamku do rejestru zabytków.
Budynek Zamku został wyłączony z eksploatacji przez szpital psychiatryczny z powodu złego stanu technicznego.
Powstała Fundacja „Zamek Lubliniecki”. W jej skład weszło miasto Lubliniec oraz 83 inne podmioty o różnym statusie prawnym. Celem fundacji stała się pomoc przy odrestaurowaniu Zamku.
Nieruchomość „Zamek Lubliniecki” została przejęta na własność przez miasto Lubliniec od Śląskiego Urzędu Marszałkowskiego w Katowicach.
Zakochani w Zamku podjęliśmy się wielkiego wyzwania - odbudowy.
Po 5 latach zostaje otwarty "Hotel Zamek Lubliniec"
W styczniu w Hotelu Zamek Lubliniec gościł Prezydent RP Bronisław Komorowski
Kalendarium Zamku Lublinieckiego do roku 2005 opracował dr Sebastian Ziółek
